Hallo , mijn naam is Marloes ik ben 40 jaar. 
Heb een man en drie geweldige zoons (6, 9 en 11 jaar).
Ik werk 16 jaar in het basisonderwijs. Ik heb 13 jaar in het speciaal basisonderwijs gewerkt en het begon te "knagen". Ik was niet helemaal meer gelukkig met wat ik deed.
Toen heb ik op detachering basis in het voortgezet onderwijs gewerkt (zorg locatie). Door het passend onderwijs kon ik daar niet blijven en dacht dan terug naar het SBO (speciaal basis onderwijs) en maar kijken wat er gaat gebeuren. Ik werd gebeld of ik les wilde geven op een vmbo-b en vmbo-k locatie. Dit heb ik met beide handen aangegrepen. 
Ik was zo superblij met mijn nieuwe uitdaging en voelde me trots. Maar hier kwam al gauw een eind aan. Na een half jaar ben ik compleet bij mijn enkels afgeknapt.
Ik werd steeds onzekerder over mijn eigen kunnen, de mentaliteit van de pubers was ook niet helemaal mijn ding. Ik kon er mijn weg niet in vinden, en merkte dat het onderwijs met alles erop en eraan mij geen energie gaf. Ik heb een half jaar thuis gezeten en hulp gezocht. Daarna ben ik gaan invallen en kwam terecht in het speciaal onderwijs. Kleuters met een taal ontwikkelingsstoornis, tegelijkertijd ben ik begonnen met een studie Master Pedagogiek. Dit betekende heel veel nieuws. De collega's waren super op school. De studie was erg zwaar, met zo'n 20 uur zelfstudie in de week ernaast. (en je gezin).
Na een jaar invallen op deze school kon ik er niet blijven en moest op zoek naar iets anders. Ook met mijn studie en het onderzoek of master thesis waar ik aan moest beginnen ging niet werken met steeds invallen op andere scholen. De studie heb ik geparkeerd.
Maar wat wil ik nu echt? Wie ben ik en waar word ik nu gelukkig van? Ik merk de laatste 3 jaar dat ik zoekende ben en kan mijn energie niet halen uit het onderwijs.
Op dit moment val ik in op een reguliere school groep 3 en groep 7 . Vind ik het leuk? Nou soms wel , maar alle registratie, gesprekken, vergaderingen en alle andere dingen zoals; mails over de Kinderboekenweek, sinterklaas, voorbereidingen voor een sportdag, een schrijver die in de klas komt en ga zo maar door vreten mijn energie. 
Dit is het niet, denk ik dan. En natuurlijk hebben heel veel banen dit soort administratie en neventaken. Ligt het aan mij? Moet ik me niet zo aanstellen? Is dit het? Waar word ik nu blij van? Hoe kom ik van die onzekerheid af omdat ik niet meer weet wat ik nu eigenlijk wil. Ik vind het best lastig.