Renée

Ik heb gisteravond de webinar gevolgd en ben zo enthousiast geworden dat ik meteen lid ben geworden. 

Eerst maar even voorstellen:
Op dit moment ben ik 51 jaar jong, sinds 5 jaar gescheiden en sindsdien alleen. Ik heb 4 kinderen waar ik weinig tot geen contact mee heb, wat heel zeer doet. 
Beginnen bij het begin....
Ik was een heel stil meisje. Dacht dat ik niets voorstelde en niets kon. Ik leefde in mijn eigen wereldje. Mijn ouders en vooral mijn zus vonden mij maar raar. Mijn ouders waren erg goed in zeggen hoe goed mijn zus alles kon en dus dacht ik (als hoog gevoelig kind) dat ik niets kon. Ik had een hele goede band met mijn opa en oma, maar die woonden ver weg. Voor mijn ouders bleef ik mijn best doen om zo goed mogelijk te zijn. Ruimde op, wat mijn zus dan weer teniet deed. En ja... ik kreeg op mijn kop dat ik niet had opgeruimd. Ik deed de afwas, mijn zus zou afdrogen, maar ging uit. En ja... ik kreeg op mijn kop dat de afwas niet was opgeruimd. 
Bij een boek of film zat ik te huilen, ik moest me niet zo aanstellen. Toch heb ik geen ongelukkige jeugd gehad hoor. Het was zoals het was.

Op mijn 18e (min een week) ging ik samenwonen. Dit is de grootste fout die ik heb gemaakt, maar goed, het was zo. Binnen een maand had ik mijn eerste klappen te pakken. Toch ben ik met hem getrouwd en bijna 30 jaar bij hem gebleven. Ik stelde immers niets voor. Kon niets zonder hem. Zou nooit meer een ander krijgen na hem, ik moest blij zijn dat hij mij wou.
Uit dit huwelijk zijn 5 zwangerschappen gekomen en 4 kinderen geboren. Met liefde ontvangen, niet met liefde verwekt.
Het kleineren werd erger en erger. Hij kan erg goed hersenspoelen. Ik geloofde het steeds meer.

Verschillende malen begon ik weer met hardlopen, mijn uitlaatklep. Zowaar, hij vond het goed.
Maar met 4 jonge kinderen, die heel vaak ziek waren, ernstig ziek, kwam er niet zo veel van. Mijn werk zegde ik op, hij wou immers carrière maken (niet gelukt hoor). Ik bleef thuis bij de kinderen en zorgde voor ze, thuis en in het ziekenhuis. Tijd voor verdriet had ik niet. Ik bleef altijd vrolijk en ging lachend door de ellende heen.

Uiteindelijk weer gaan werken, toen ze groter waren. Dat is mijn redding geweest. Ik kwam weer buiten de deur en zag hoe het eigenlijk hoorde. Ik kon ook dingen! Ik was helemaal niet zo dom als hij steeds liet doorschemeren als ik was. Er waren mensen die mij waardeerden, die mij leuk vonden. Wowww.... een wereld ging open. Er waren zelfs mensen die tegen me op keken, omdat ik werkte met zieke kinderen en het allemaal in wist te passen. Ik zorgde dat mijn werk goed was en af, dat de kinderen thuis op tijd naar school gingen en was thuis als ze uit school kwamen. Daarbij reed ik van ziekenhuis naar ziekenhuis en ging ik een paar keer per week naar de revalidatiekliniek waar mijn zoon verbleef. (Ja, achteraf gezien heb ik ook best respect voor mezelf ?) 
Iemand op mijn werk vond het leuk om met een aantal de IJsselloop te gaan lopen. Ik heb me opgegeven, ondanks een fikse luchtweginfectie, en ben mee gaan trainen. Wat heerlijk! Ik mocht weer hardlopen! Het ging ongelooflijk moeizaam en soms zag ik het echt niet meer zitten, maar dan kwamen mijn collega's me halen en liepen we samen het laatste stuk. Opgeven was geen optie. Ik heb de 5 km gelopen en was ongelooflijk trots. Dit heeft mijn ogen nog meer geopend. Ik kon zeker wel iets! Als ik wilde kon ik alles! Na een zoveelste ruzie heb ik besloten dat het klaar was. Ik wilde niet meer en kon niet meer. We zijn uit elkaar gegaan. Eerst op proef. Mijn voorwaarde: hij ging op zichzelf en niet bij zijn ouders wonen. Hij moest maar eens leren voor zichzelf te zorgen. Dus.... hij trok bij zijn ouders in. Ook toen werd er weer niet naar mij geluisterd. We zouden op vriendschappelijke wijze uit elkaar gaan. We hebben immers 4 kinderen samen. Dit is gelukt, tot de scheiding er door was. Daarna begon hij subtiel op de kinderen in te praten. Ze keerden zich massaal tegen me.

Ongeveer 3 jaar geleden belandde ik in een burn-out, na mijn scheiding dacht ik dat ik alles weer aan kon, maar ik vloog te hoog en stortte neer. Na mijn verhuizing (vlucht) uit het dorpje waar ik woonde naar Tiel kreeg ik rust. Binnen een mum van tijd had ik weer werk en het ging weer super met me. Althans... dat vond ik. Mijn lijf protesteerde nog behoorlijk, maar dat schoof ik opzij. Op 27 november kreeg ik een beroerte, mijn lijf had lang genoeg geschreeuwd, nu moest ik maar eens luisteren. Dit heb ik niet gedaan. Vlak na mijn beroerte (ongeveer 1 maand) ben ik weer gaan werken. Niet fulltime hoor, maar ging wel werken. Praten ging nog niet en lopen ook niet, maar ik ging. Mijn linkerhand luisterde nog niet goed naar de signalen, dus de backspace werd veelvuldig gebruikt op mijn toetsenbord. Ik zat op de afdeling inkoop en vaak aan de telefoon. Als ik een telefoontje had gepleegd met een leverancier, was ik op. Vaak wist ik niet meer wat ik had afgesproken. Mijn hersenen deden het maar matig.
18 maart, mijn verjaardag, kreeg ik een enorme terugval. Misschien omdat ik niets had gehoord van mijn kinderen, misschien omdat ik deed of ik het leuk had bij een feestje van mijn hardloopvriendjes. Ik kon nog minder dan voor die tijd. Mijn lichaam vond nu echt dat ik moest stoppen met rennen en doorgaan. Ik meldde me weer ziek. Dit was het einde van mijn werkovereenkomst. Ik hoefde niet meer terug te komen. Hoe raar misschien ook, ik was opgelucht. Ik wilde niet werken voor een bedrijf waar ik al mijn energie in had gestoken (ik werkte soms wel 60 uur per week) en waar ik nog niet eens een kaartje of bloemetje van kreeg als ik op sterven lag.

Wat ik wel wilde wist ik niet. Rust. Herstellen. Iets heel anders. Eigenlijk wist ik het best, maar ik was te moe. Had geen vertrouwen dat ik het zou kunnen en geen geld om een goede opleiding te volgen. Ik schreef van me af. Vooral in dichtvorm. Hiermee wist ik veel mensen te raken. Het gaf inspiratie om door te gaan. Ik heb zelfs een facebook pagina gemaakt met mijn gedichten, dat wat ik terug kon vinden. Nu ben ik er trots op. Ik kan zeker wat!
Overigens... ik heb na mijn scheiding het hardlopen verder uitgebreid. Liep uiteindelijk de 10km binnen 55 minuten en heb een halve marathon gelopen.

Nu kom ik bij mijn doelen:
1. Ik wil heel graag werk doen (en inkomen hebben) waar ik van hou. Healen. Ik heb geen geld om de opleiding te volgen die ik wil volgen, maar ga met het uwv overleggen of zij het vergoeden
2. Meer energie krijgen en echt herstellen van mijn beroerte
3. Uiteindelijke doe: marathon lopen, maar dit jaar: een 5 kilometer lopen zonder wandelen en richting de 10 km trainen

Het is een heel verhaal geworden, maar ja, heb nog maar een klein stukje verteld van wat er gebeurd is. Ben best trots op mezelf dat ik er zo open in kan zijn tegenwoordig

Oke... ik zie achter mijn topic staan dat er een reactie is geplaatst, maar ik zie geen reactie. Kan dat kloppen??

Welkom @reneschilperoort​!

Bedankt voor je openheid in je verhaal. Mooi om te lezen. Wat een reis heb je al afgelegd!

En tijd om door te gaan. Stap voor stap. Je noemt 3 doelen op. Welke van die 3 doelen is het belangrijkste voor je? En wat zou je dagelijks kunnen doen om een stap in de richting van dit doel te zetten? 

Je kunt tussendoor beginnen met deze video om je doelen haarscherp te krijgen: https://community.leroyseijdel.nl/resources/fase-1-master-your-goals/module/workshop-doelen-stellen-2018. En daaronder kun jij je 4 belangrijkste doelen delen via de link onder de video.

Ik zie je antwoorden graag tegemoet. Veel succes en tot snel! 

Leroy